Listrænn metnaður, sönggleði og vinátta; þessi þrenning hélst í hendur hjá Kvennakór Garðabæjar og stjórnanda þeirra Ingibjörgu Guðjónsdóttur í æfingabúðum í Skálholti helgina 2.- 3. febrúar. Ferð í æfingabúðir snemma í febrúar ár hvert hefur fest sig rækilega í sessi hjá Kvennakór Garðabæjar og nokkur undanfarin ár hefur Skálholt orðið fyrir valinu enda staðurinn hinn ákjósanlegasti, gott hljóðfæri og æfingasalur, notalegar vistarverur og prýðilegt eldhús, auk þess sem sagan lúrir við hvert fótmál. Lesið nánar um velheppnaðar æfingabúðir kórsins í þessari frétt.

Æfingabúðapistill 2008 frá Kvennakór Garðabæjar
Skálholtsstaður var alhvítur og ægifagur þegar komið var austur í heiðskíru veðri á laugardagsmorgni. Strax var hafist handa við að koma vistum helgarinnar fyrir í eldhúsi staðarins en það vita þær einar sem reynt hafa hversu gífurlega lystaukandi það er að syngja af list og innlifun heila helgi. Eftir kaffisopa og aðra hressingu voru nótnablöðin dregin fram og stjórnandinn hóf að æfa sínar konur. Megináherslan var að þessu sinni á valda kafla úr hinu undurfagra Stabat Mater eftir Pergolesi sem ætlunin er að flytja í Kristskirkju sunnudaginn 20. apríl, auk annarra kirkjulegra verka sem einnig eru hvert öðru yndislegra.

Að venju var fjölbreytt framboð af skemmtiatriðum, s.s. bröndurum, ferðasögu með eftirá viðbættum lýsingarorðum og 60+ klúbburinn brá ekki út af þeirri venju að fíflast. Nú skyggnust þær inn í framtíðina og settu á svið 30. vortónleika kórsins árið 2030 undir stjórn núverandi stjórnanda sem leikinn var af frænku. Allar voru þær enn í kórnum enda hafa stofnfélagar á öllum aldri verið þaulsætnir. Stjórnandinn hefur heldur ekki talið ástæðu til að amast við því á meðan kórinn hefur það orð á sér að hljómur hans sé “æskutær”. Þegar þarna var komið sögu voru þó komin talsverð ellimörk ef ekki elliglöp á hópinn enda meðalaldurinn orðinn 92,4 ár. Göngugrind, hækjum o.fl. hjálpartækjum hafði verið smyglað inn á staðinn af mikilli útsjónarsemi. Söngur hópsins hefði þó seint ratað á plötu en m.a. sungu þær hið hugljúfa lag Krummi - án fyrsta sóprans sem af augljósum ástæðum fyrirfannst ekki í hópnum. Ljóðið höfðu þær einnig afbakað miskunnarlaust og lagað að aðstæðum: Svívirtu ekki söngva þá sem signum brjóstum koma frá. Því söngelsk hjörtu í sumum slá þótt gráum hárum skarti. Gráum hárum und’ skotthúfunum skarti. Sumum hvíla þau álög á aldrei fögrum tóni að ná, þó að þær eigi enga þrá aðra en þá að syngja. Standa uppi á sviðinu og syngja. Fegri tóna hún ekki á og aldrei mun hún fegri ná. Með brostinni röddu hún baula má uns gangráðurinn brestur. Gormurinn í gangráðinum brestur. Þótt háttatími drægist á langinn hjá sumum voru þó allar mættar tímanlega á sunnudagsmorgni í morgunverð sem hvert fimm stjörnu hótel hefði verið fullsæmt af. Með uppsöng í æfingasal tókst síðan þokkalega að fríska rykug raddbönd og ná upp þeim “æskutæra”. Innan skamms kom píanóleikari kórsins brunandi austur og stjórnandinn gat einbeitt sér að því að stjórna og hlusta grannt eftir afrakstri laugardagsvinnunnar. Stoltið leyndi sér ekki enda hafði verið vel unnið og verkin óðum að taka á sig mynd. Með stuttu hádegishléi var síðan æft stíft fram að brottför klukkan þrjú en þá stóð rúta á hlaðinu ásamt bílstjóra sem með lagni kom kór og stjórnanda heilum heim á viðsjálum vegi, í hálku og skafrenningi. Eins og sagði í upphafi pistils eru metnaður, sönggleði og vinátta í fyrirrúmi á helgum sem þessum. Æfingabúðir eru ekki eingöngu til þess fallnar að slípa efnisskrá næstu tónleika; samvera helgarinnar skerpir á samkennd hópsins og hnýtir vináttuböndin svo um munar. Kórkonur þakka hver annarri frábæra samveru, þær þakka Bryndísi kórkonu fyrir að hjálpa stjórnandanum við raddæfingar og þær þakka Sólveigu Önnu píanóleikara fyrir ljúfmennsku og leikni við hljóðfærið. Síðast en ekki síst er stjórnandanum Ingibjörgu þakkað fyrir þrotlausa þolinmæði og alúð við að koma kórkonum í skilning um grundvallaratiði kórsöngs. Fagur samhljómur byggist ekki hvað síst á því að koma hljómmyndun sem lengst upp í höfuðið, með aðstoð þindar og raddbanda og annarra óáþreifanlegra líffæra. Ef þetta samspil virkar ekki fæst aldrei hinn eini sanni tónn, þótt nótur og textar séu á hreinu. Aldeilis ekki einfalt mál en að þessu er stöðugt unnið. Og nú er bara eitt ár í næstu æfingabúðir.

Kokkur staðarins sá hópnum síðan fyrir staðgóðri súpu og heimabökuðu brauði í hádeginu og að máltíð lokinni var dálítill frjáls tími sem konur gátu notað að eigin vild. Þær alhörðustu klæddust ullarbrókum og örkuðu um í vetrarfrostinu sem ekki virtist þó ná neinum tuttugu gráðum eins og spáð hafði verið. Aðrar komu sér notalega fyrir í betri stofunni með kaffibolla og enn aðrar nýttu frítímann undir sæng og fengu sér “kríu” fyrir næstu æfingalotu. Hjá herbergisfélögunum á Níunni varð hádegislúrinn reyndar eilítið lengri en lagt var upp með. Þeirra var þó fljótt saknað í annars þéttskipuðum Altinum, eftir að æfingar hófust að nýju, og voru þær blíðlega vaktar af værum blundi. Þannig leið dagurinn við söng, síðdegishressingu og meiri söng þar til komið var að því að skreyta salinn fyrir kvöldverð og kvöldvöku. Matseðillinn samanstóð af lystagóðu lambakjöti og eftirrétti, að hætti hússins, en auk þess lét ein kórkonan sig ekki muna um að draga upp úr pússi sínu afar ljúffengan forrétt handa öllum hópnum; grafna gæs sem hreinlega bráðnaði í munni. Með kræsingunum drukku kórkonur það sem hverri og einni líkaði best.

Eldri fréttir